Κάθε φορά το ίδιο χρονοδιάγραμμα: προετοιμασία – εξετάσεις –
επιτυχίες, αποτυχίες και μετριασμοί – γκρίνια για τα θέματα – αναζήτηση για το ποιος
είναι "φυσικότερος του φυσικού", ποιος είναι
καλός επιστήμονας (χαλαρώστε, πρώτα παιδαγωγοί είστε και μετά εργάτες στο CERN). Α ναι, και κάπου εκεί στη μέση είναι
τα παιδιά, στη μέση δεχόμενοι ψυχολογικό λιθοβολισμό. Όχι πρωταγωνιστές, στη μέση.
Αυτά με τη γκρίνια.
Σε επίπεδο φυσικής – διδακτέας ύλης για τα θέματα:
Το θέμα Α ήταν ένα κλασικό πανελλαδικό χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, με ένσταση στο Α5 – ε (το οποίο χαρακτηρίζεται ως Σωστό):
Έκκεντρη ονομάζεται η κρούση κατά την οποία οι ταχύτητες των κέντρων μάζας των δύο σωμάτων που συγκρούονται είναι παράλληλες αλλά μη συγγραμμικές.
Από πότε οι παράλληλες ταχύτητες δεν είναι και συγγραμικές;
Αντιγράφω από το σχολικό βιβλίο μαθηματικών κατεύθυνσης Β λυκείου σελίδα 12:
Δύο μη μηδενικά διανύσματα που έχουν τον ίδιο φορέα ή παράλληλους φορείς, λέγονται παράλληλα ή συγγραμμικά διανύσματα. (Τα συγγραμμικά διανύσματα διακρίνονται σε ομόρροπα και αντίρροπα.)
Στο βιβλίο της φυσικής δεν αναφέρει τίποτα σχετικό, εκτός:
Έκκεντρη, ονομάζεται η κρούση στην οποία οι ταχύτητες των κέντρων μάζας των σωμάτων που συγκρούονται είναι παράλληλες.
Στο θέμα Β: υπάρχει μια
επιπόλαιη ανισότητα δυσκολίας του Β2 σε αντίθεση με τα προφανή Β1 και Β3. Χωρίς
απαραίτητα να είναι κακό.
Θέμα Γ: ήταν μια πολύ ωραία κρούση,
καθόλου πρωτότυπη, με πολλά στοιχεία από την τάξη της Α λυκείου και χάλια αριθμούς.
Παρατήρηση: Η προσεγγιστική ρίζα
που δόθηκε για την ταχύτητα δημιουργεί το εξής πρόβλημα: Αν το σώμα εκτελούσε
ευθύγραμμη ομαλή κίνηση τότε θα έφτανε σε μικρότερο χρόνο, σε σχέση με την επιβραδυνόμενη
κίνηση που εκτελούσε.
Συνεπώς υπολογίζοντας τον χρόνο
από την εξίσωση της ταχύτητας - χρόνου καταλήγεις σε διαφορετικό αποτέλεσμα σε σχέση με την
εξίσωση της θέσης - χρόνου. Το οποίο δεν έχει καμία φυσική λογική.
Θέμα Δ: Δεν ήταν πρωτότυπο, ήταν
πολύ όμορφο θέμα, αν είσαι πρωτοετής φοιτητής. Με θέματα (Δ2, Δ3) οριακά εκτός ύλης,
μηδενικής διαβάθμισης. Το γεγονός ότι ζητούσε επίλυση χωρίς αριθμητικά δεδομένα
δεν προβλημάτισε (;). (Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν ένα μεγάλο Β θέμα).
Συνοψίζοντας: Η θεωρία ήταν μέτριας
δυσκολίας, χωρίς σοβαρά επιστημονικά και κυρίως παιδαγωγικά λάθη. Για τις ασκήσεις
η ένσταση μου είναι στην μηδενική διαβάθμιση σε επίπεδο δυσκολίας και στην ατυχή
επιλογή του Δ2 (ήταν μαθηματικά και όχι φυσική) και Δ3.
Για εσένα μαθητή, όσο κι αν νιώθεις
αδικημένος να μην ξεχνάς τον στόχο σου, που είναι η προσπάθεια, τι κι αν το εκπαιδευτικό
σύστημα σου φέρεται άδικα, η ζωή θα βρει τον τρόπο να στο ξεπληρώσει, αρκεί να συνεχίσεις
να προσπαθείς. Μη ξεχνάς τον στόχο…
Συγχαρητήρια για το βαθμολογικό σου αποτέλεσμα συγχαρητήρια για την υπερ-προσπάθεια σου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου