Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Φάϊνμαν,
“Σίγουρα θα αστειεύεστε, κύριε Φάϊνμαν”, εκδόσεις κάτοπτρο. Προτείνω να το διαβάσεις,
ιδιαίτερα αν είσαι μαθητής, είναι απλό, έξυπνο, με αρκετό χιούμορ.
Πιστεύω ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να διδάσκω. Ο λόγος είναι ότι πρέπει κάτι να κάνω όταν οι ιδέες μου στερεύουν και βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Κάτι τέτοιες στιγμές, η διδασκαλία αποτελεί για μένα τη μόνη παρηγοριά. Μπορώ να λέω στον εαυτό μου: “τουλάχιστον υπάρχω, κάνω κάτι, συνεισφέρω σε κάτι” – είναι καθαρά ψυχολογικό θέμα.
Όταν βρισκόμουν στο Πρίνστον, τη δεκαετία του 1940, είδα τι
είχε συμβεί σε όλες εκείνες τις μεγαλοφυίες του Ινστιτούτου Ανωτέρων Σπουδών
που είχαν επιλεγεί ειδικά για τις πνευματικές τους ικανότητες.
Λοιπόν, τους δόθηκε η ευκαιρία να μένουν σε ένα υπέροχο
σπίτι κοντά στο δάσος, απαλλαγμένοι από διδασκαλία ή οποιεσδήποτε άλλες
υποχρεώσεις. Οι καημένοι μπορούσαν να κάθονται εκεί και να σκέφτονται, μόνοι
τους, απερίσπαστοι από καθετί. Οι ιδέες όμως δεν βγαίνουν αυτόματα. Πιστεύω ότι
σε μια τέτοια κατάσταση σε κυριεύει ένα είδος ενοχής ή κατάθλιψης. Αρχίζεις να
ανησυχείς που έχουν στερέψει οι ιδέες. Ωστόσο, η κατάσταση δεν βελτιώνεται και
οι ιδέες συνεχίζουν να μην έρχονται.
Η σκέψη γίνεται νωθρή, αφού απουσιάζει η πραγματική
δραστηριότητα και η πρόκληση. Δεν έχεις επαφή με τους πειραματικούς
επιστήμονες, ούτε χρειάζεται να σκεφτείς πως να απαντήσεις σε ερωτήσεις, αφού
δεν υπάρχουν φοιτητές. Πλήρης αδράνεια!
Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες η σκέψη λειτουργεί όμορφα
και στο νου γεννιούνται υπέροχες ιδέες. Η διδασκαλία τις διακόπτει και αυτό
φαίνεται ιδιαίτερα οδυνηρό. Αλλά υπάρχουν μεγάλα διαστήματα όπου καμιά ιδέα δεν
ανατέλλει στον ορίζοντα του νου. Τότε, ιδιαίτερα αν δεν έχεις να κάνεις τίποτε
άλλο, αρχίζεις να τρελαίνεσαι. Δεν μπορείς καν να πεις “έχω μια τάξη για να
διδάξω”.
Αν διδάσκεις σε τάξη, μπορείς τουλάχιστον να σκέφτεσαι τα
στοιχειώδη θέματα, που τα κατέχεις καλά και ξεκινώντας από αυτά μπορείς να
ανακαλύψεις πράγματα διασκεδαστικά. Δεν βλάπτει να τα σκέφτεσαι ξανά. Ίσως
βρεις έναν καλύτερο τρόπο να τα παρουσιάσεις. Ίσως τα δεις από άλλη οπτική
γωνία. Γενικά, όλη αυτή η διαδικασία είναι ένα είδος απόλαυσης. Τα στοιχειώδη
θέματα τα σκέφτεσαι εύκολα. Και αν δεν βρεις να τους προσθέσεις τίποτα νέο,
αυτό δεν βλάπτει. Όμως ωφελεί αν ανακαλύψεις κάτι νέο, έστω και έναν νέο τρόπο
εξέτασης του θέματος.
Οι ερωτήσεις των φοιτητών αποτέλεσαν συχνά πηγή νέας έρευνας
για μένα. Τις περισσότερες φορές έκαναν ενδιαφέρουσες ερωτήσεις, πολλές από τις
οποίες με είχαν απασχολήσει και εμένα, αλλά επειδή συχνά δεν κατάφερνα να δώσω
απάντηση, τις είχα αφήσει κατά μέρος. Λοιπόν, δεν θα ήταν άσχημο να τις σκεφτώ
πάλι και να δω αν θα μπορούσα να προχωρήσω. Οι φοιτητές ίσως να μη διέθεταν την
ικανότητα να καταλάβουν τι αναζητούσα εγώ ή την οξυδέρκεια να φτάσουν στις πολύ
προχωρημένες έννοιες, αλλά μου υπενθύμιζαν το πρόβλημα με τις σχετικές
ερωτήσεις τους. Κάτι είναι κι αυτό – να υπενθυμίζεις δηλαδή στον εαυτό σου όλα
τούτα τα θέματα.
Επομένως, θεωρώ ότι η διδασκαλία και οι φοιτητές κάνουν τη
ζωή να κυλάει με ενδιαφέρον και ποτέ δεν θα δεχτώ μια θέση αν δεν μου παρέχει
την ευκαιρία να διδάσκω. Ποτέ!
Μετά:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου